31Het was voorbereidingsdag, en de Joden wilden voorkomen dat de lichamen op sabbat, en nog wel een bijzondere sabbat, aan het kruis zouden blijven hangen. Daarom vroegen ze Pilatus of de benen van de gekruisigden gebroken mochten worden en of ze de lichamen mochten meenemen. 32Toen braken de soldaten de benen van de eerste die tegelijk met Jezus gekruisigd was, en ook die van de ander. 33Vervolgens kwamen ze bij Jezus, maar ze zagen dat hij al gestorven was. Daarom braken ze zijn benen niet. 34Maar een van de soldaten stak een lans in zijn zij en meteen vloeide er bloed en water uit. 35Hiervan getuigt iemand die het zelf heeft gezien, en zijn getuigenis is betrouwbaar. Hij weet dat hij de waarheid spreekt en wil dat ook u gelooft. 36Zo ging de Schrift in vervulling: ‘Geen van zijn beenderen zal verbrijzeld worden.’ 37Een andere schrifttekst zegt: ‘Zij zullen hun blik richten op hem die ze hebben doorstoken.’
38Na deze gebeurtenissen vroeg Josef uit Arimatea – die uit vrees voor de Joden in het geheim een leerling van Jezus was – aan Pilatus of hij het lichaam van Jezus mocht meenemen. Pilatus gaf toestemming en Josef nam het lichaam mee. 39Nikodemus, die destijds ’s nachts naar Jezus toe gegaan was, kwam ook; hij had een mengsel van mirre en aloë bij zich, wel honderd litra. 40Ze wikkelden Jezus’ lichaam met de balsem in linnen, zoals gebruikelijk is bij een Joodse begrafenis. 41Dicht bij de plaats waar Jezus gekruisigd was lag een olijfgaard, en daar was een nieuw graf, waarin nog nooit iemand begraven was. 42Omdat het voor de Joden voorbereidingsdag was en dat graf dichtbij was, legden ze Jezus daarin.

Johannes 19:31-42

Wat een verschil! Nog geen week geleden werd Jezus feestelijk binnengehaald op zijn ezeltje en nu is hij gekruisigd en ligt Hij in een graf. Het moet wel een enorme achtbaan van emoties teweeg hebben gebracht bij zijn volgelingen en zeker bij zijn discipelen. Wat dachten zij, waren ze teleurgesteld? Waren ze bang wat de veroordeling van Jezus voor henzelf zou betekenen? Waren ze al van de schrik bekomen, niet alleen van de dood van Jezus, maar ook van het verraad van Judas?

We weten dat ze bij elkaar waren en ze zullen zeker steun hebben gehad aan elkaar in deze intense momenten van rouw. Zouden ze samen de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nog doorgelopen hebben? Zouden ze al die momenten dat Jezus over zijn dood sprak nog eens samen hebben besproken? En wat gebeurde er met de hoop die ze hadden, was die net zo snel gestorven als hun rabbi? Hoe moest het nou verder, nu Jezus er niet meer was?

Zeker is dat de machthebbers de menigte scherp in de gaten bleven houden. Niet alleen vanwege de gebeurtenissen van de afgelopen week, maar ook van eerdere Pesachfeesten. Regelmatig hadden deze tot oproer geleid, dat zou nu ook zo maar weer kunnen gebeuren. Dat Jezus was gekruisigd hoefde niet te betekenen dat zijn discipelen zich kalm zouden houden of dat anderen alsnog een oproer zouden veroorzaken.

Ook zeker is dat er genoeg gespreksstof was. Dat blijkt wel uit het verhaal van de Emmaüsgangers. Stille Zaterdag zou juist dat bezinningsmoment moeten zijn, waarin we ons afvragen wat de dood van Jezus voor ons betekent. Daar word je pas stil van!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.